spowodować śmierć

См. также в других словарях:

• zabić — dk Xa, zabićbiję, zabićbijesz, zabićbij, zabićbił, zabićbity zabijać ndk I, zabićam, zabićasz, zabićają, zabićaj, zabićał, zabićany 1. «pozbawić kogoś, coś życia w sposób gwałtowny, zadać komuś śmierć; uśmiercić, zamordować» Zabić kogoś… …   Słownik języka polskiego

• samozachowawczy — «mający na celu ochronę, obronę, zachowanie samego siebie» ∆ Instynkt samozachowawczy «instynkt unikania bodźców i sytuacji mogących przynieść szkodę lub spowodować śmierć organizmu, właściwy istotom żyjącym» …   Słownik języka polskiego

• trucizna — ż IV, CMs. truciznaiźnie; lm D. truciznaizn «substancja, która po dostaniu się w odpowiedniej dawce do organizmu może zakłócić jego funkcje życiowe, a nawet spowodować śmierć» Silna, szybko działająca, śmiertelna trucizna. Wyłożyć truciznę na… …   Słownik języka polskiego

• wykłuć — dk Xa, wykłućkłuję a. wykłućkolę, wykłućkłujesz a. wykłućkolesz, wykłućkłuj a. wykłućkol, wykłućkłuł, wykłućkłuty wykłuwać ndk I, wykłućam, wykłućasz, wykłućają, wykłućaj, wykłućał, wykłućany 1. «wyjąć, wyłupić coś, zwykle oko ostrym narzędziem»… …   Słownik języka polskiego

• zachowawczy — 1. «mający na celu zachowanie, utrzymanie czegoś; zachowujący» ∆ fiz. Układ zachowawczy «układ fizyczny (mechaniczny, elektryczny, elektromechaniczny), w którym nie występuje wymiana energii z otoczeniem, ani jej zamiana wewnątrz układu na ciepło …   Słownik języka polskiego

• zagryźć — dk XI, zagryźćgryzę, zagryźćgryziesz, zagryźćgryź, zagryźćgryzł, zagryźćgryźli, zagryźćgryziony zagryzać ndk I, zagryźćam, zagryźćasz, zagryźćają, zagryźćaj, zagryźćał, zagryźćany 1. «zjeść coś po zjedzeniu czegoś innego lub po wypiciu czegoś,… …   Słownik języka polskiego

• potopić — dk VIa, potopićpię, potopićpisz, potopićtop, potopićpiony 1. «topiąc wiele osób, zwierząt spowodować ich śmierć; kolejno zatopić, utopić wiele osób, zwierząt, rzeczy» Potopić kocięta, szczenięta. Potopić łodzie nieprzyjacielskie. 2. rzad.… …   Słownik języka polskiego

• posłać — I dk IX, poślę, poślesz, poślij, posłaćsłał, posłaćsłany posyłać ndk I, posłaćam, posłaćasz, posłaćają, posłaćaj, posłaćał, posłaćany 1. «wyprawić kogoś dokądś, do kogoś w jakimś celu, z jakimś poleceniem; polecić komuś, żeby załatwił gdzieś… …   Słownik języka polskiego

• pozbawić — dk VIa, pozbawićwię, pozbawićwisz, pozbawićbaw, pozbawićwił, pozbawićwiony pozbawiać ndk I, pozbawićam, pozbawićasz, pozbawićają, pozbawićaj, pozbawićał, pozbawićany «spowodować utratę czegoś, przyczynić się do utraty czegoś przez kogoś lub przez …   Słownik języka polskiego

• oko — 1. Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało «zwrot podkreślający wyjątkowość i rzadkość czegoś»: (...) jeżeli zaufacie Ewangelii – zobaczycie rzeczy, których ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, a które Bóg przygotował dla tych, co Go… …   Słownik frazeologiczny

• droga — 1. Być na dobrej drodze «rozumować, myśleć prawidłowo»: (...) sprawiał wrażenie, że nie obchodzą go rewelacje Jakuba. – Jest pan na dobrej drodze, panie profesorze (...). M. Saramonowicz, Siostra. 2. Być na (dobrej, najlepszej, prostej) drodze do …   Słownik frazeologiczny